У верасні ў тэле- і радыёвядоўцы Кацярыны Пытлевай пачалася хіміятэрапія. На першы сеанс яна ўзяла з сабой кнігу, нататнік з алоўкамі і ноўтбук. Думала, тры гадзіны, пакуль прэпарат з кропельніцы будзе паступаць у кроў, патраціць на сябе, але не стрымалася і вырашыла папрацаваць. Мантавала, запаўняла план-кантэнт і нават запісала відэаінтэрв'ю з эканамістам. Гэта мусіў быць сур’ёзны тэкст пра тое, як жыць, калі ў ДНК «зашыты» не толькі рак, але і любімая справа, але ўсё пайшло не зусім па плане.
Кацярына з сям’ёй жыве ў Вільні. Журналістка — праграмны дырэктар «Маланка.Media». Летам ёй паставілі дыягназ — рак грудзей трэцяй стадыі з мікраметастазам і выдалілі пухліну. Цяпер яна праходзіць «хімію». Усяго восем курсаў — чатыры чырвоныя (супертаксічныя) і чатыры белыя (лягчэйшыя). За спінай два сеансы, праз тыдзень, калі ўсё будзе добра, — трэці. Пачынаем з простага «Вы як?».
— Я выдатна, прычым ва ўсіх сэнсах, — адказвае Кацярына. — У мяне быццам пачалося новае жыццё. Ніякай трагедыі ў тым, што здарылася, няма. Наадварот, адбываецца нейкая татальная перазагрузка. Я пачала больш увагі надаваць сабе. Часцей адпачываць. У той жа час у мяне ўсё віруе. Дадалося маральных і фізічных сіл для новых праектаў. «Хімію» мой арганізм пераносіць нармальна, так што фізічна я сябе таксама адчуваю добра.
— Чаму вы называеце гэты перыяд «новае жыццё»?
— Таму што звычайна ты як вавёрка ў коле: круцішся, круцішся, бяжыш кудысьці. Не заўсёды ёсць час і магчымасць спыніцца і зразумець, куды ты бяжыш, навошта. Хвароба прымусіла правесці татальную пераацэнку ўсяго. Я б назвала гэта інвентарызацыяй жыцця. «Праходжуся» па ўсіх сферах, выкідваю непатрэбнае. Гляджу, што я рабіла не так, дзе сябе не берагла і чаму мой арганізм здаўся.
Я чалавек, які хварэе на сваю справу і слаба дзеліць жыццё на жыццё і на працу. У мяне гэта ўсё разам. З аднаго боку, гэта выдатна, бо адно падсілкоўвае іншае. З другога… да нараджэння дзяцей у мяне ж было па пяць працаў, адна з іх — ранішнія эфіры на радыё. Усім хацелася займацца, усё рабіць. А дзе браць час? Адрэзаць ад сну. Я спала па тры-чатыры гадзіны ў суткі. Гэта мінімум, пры якім я магу функцыянаваць. Мне здавалася, гэта нармальна. Калі атрымлівалася падрамаць шэсць гадзін — класна. Апошнія паўгода ў мяне было двое сутак на тыдзень, калі я працавала не толькі днём, але і амаль усю ноч. Мантавала, пісала сцэнары. Потым на тры гадзіны клалася — і далей працаваць, займацца дзецьмі, хатнімі справамі. Пасля хваробы я пачала прымушаць сябе па-іншаму складаць свой графік: сплю мінімум шэсць гадзін і не дазваляю сабе працаваць ноччу.
— У Facebook вы напісалі, што рыхтаваліся да «хіміі» нібы да марафону. Гэта як?
— «Хімія» — гэта ўдар па арганізме, каб арганізм яе вытрымаў, ён мусіць быць максімальна сабраны. Гэта як у спартоўцаў, якія настройваюцца на марафон або алімпійскае дасягненне. Падрыхтавацца да гэтага можна з дапамогай спорту і правільнага харчавання. Яны заўсёды прысутнічалі ў маім жыцці.
Пасля аперацыі (у пачатку жніўня Кацярыне выдалілі левую частку грудзей. — Заўв. рэд.) кожную раніцу я пачынала з зарадкі на 30−40 хвілін. Рабіла яе альбо дома, альбо ў спартзале. Там займалася на трэнажорах. Затым — басейн і з дазволу дактароў — лазня. Яна добрая для сардэчна-сасудзістай сістэмы. У залу хадзіла два-тры разы на тыдзень у залежнасці ад самаадчування. Цяпер, падчас «хіміі», трэніруюся дома.
Плюс працягваю правільна харчавацца. Ужо чатыры месяцы як я адмовілася ад смажанага. Вельмі рэдка і зусім трохі магу дазволіць сабе, калі з дзецьмі ідзем у кавярню. Ем печанае, варанае, тушанае, а яшчэ шмат сырой гародніны, садавіны і арэхаў. Гэта дапамагае разгрузіць стрававальную сістэму. Да таго ж я вегетарыянка. Цяпер колькасць жывёльнага бялку я знізіла амаль да веганскага ўзроўню.
— Спрацавала?
— Складана сказаць, але доктарка здзівілася, што пасля двух курсаў мяне нават не ванітавала. Калі я прыйшла рабіць першы, мне прапісалі і таблеткі ад млоснасці, і ўколы. З пасылам «калі адно не падзейнічае, паспрабуйце другое». Мяне гэта насцярожыла, але пасля першай «хіміі» доктарка прыемна здзівілася: «Табе пашанцавала, што твой арганізм так рэагуе». Хоць я ўсё роўна чакала і чакаю падвоху. Чула, бывае назапашвальны эфект.
Не ведаю, тое, што я так усё пераношу, — гэта асаблівасць арганізма ці мой комплексны падыход. Доктарка, думаю, таксама не можа на гэта адказаць. У любым выпадку, такі лад жыцця відавочна не шкодзіць. Я сябе адчуваю актыўнай, поўнай энергіі, а значыць, усё раблю правільна.
— А яшчэ кажуць, рыхтуючыся да «хіміі», вы нават тазік спецыяльна купілі.
— Ну, а як? У мяне дома не было тазіка. Я гляджу, што адбываецца з Кацяй Ваданосавай (музыка і тэлевядоўца, у якой таксама выявілі рак. — Заўв. рэд.). Дзесьці праз месяц са мной здараецца тое, што з ёй. Бачу, ёй кепска, яна па некалькі дзён ляжыць, яе ванітуе. Падумала: і мне патрэбны тазік. Ну не ў рондаль жа… Ці бегаць. Мала ў якім я буду стане. А потым, калі пракіпяціць, можа, спатрэбіцца і рыбу саліць.
— Купілі самы яркі?
— Не, металічны, каб потым у паходы браць. Я ж жанчына практычная, не купляю таго, што не спатрэбіцца ў гаспадарцы.
«На „хіміі“ брала інтэрв'ю праз Zoom»
«Хімія» ў Кацярыны пачалася ў сярэдзіне верасня. На ўсё мусіць пайсці месяцы чатыры. Курсы чырвонай робяць з перапынкамі ў тры тыдні, паміж белымі прамежкі меншыя. Як усё гэта адбываецца?
— Раніцай я прыязджаю ў бальніцу, здаю аналіз. Калі ён добры, іду на «хімію», інакш яе пераносяць. Пакуль перанос у мяне быў толькі раз. Праз тое, што імунітэт моцна ўпаў, уводзіць прэпарат стала небяспечна. Мне далі уколаў і тыдзень на аднаўленне. Потым я прыйшла, здала аналіз — і ўсё было добра. Мне паставілі кропельніцу, і праз тры гадзіны я з’ехала дадому.
— Пра што вы думалі гэтыя тры гадзіны?
— Я працавала (смяецца). Паколькі аперацыю мне рабілі злева і там выдалялі лімфавузлы, кропельніцу мне могуць ставіць толькі ў правую руку. А левай я працую на ноўтбуку. На першай «хіміі» запісвала інтэрв'ю з эканамісткай з BEROC Анастасіяй Лузгіной, на другой — з юрыстам Арцёмам Праскаловічам.
— Суразмоўцы ведалі, дзе вы?
— Так, але я проста не казала, што на «хіміі», тлумачыла: «Я на працэдуры». У Zoom жа не відаць, што ў мяне ў руцэ кропельніца, проста я сяджу ў масцы ў нейкім крэсле. І ўсё, нічога шакавальнага. Ну, а што сядзець? Я думала, можа, трэба ў гэты час нешта паглядзець ці пачытаць, каб для сябе. Купіла нататнік з алоўкамі, збіралася маляваць нейраграфікі, але мне не хочацца гэтым займацца. Вось людзі з дыябетам, яны ж, калі колюць уколы, не ператвараюць гэта ў нейкі рытуал, а навошта мне з «хіміяй» так рабіць? Проста цяпер лячэнне — частка майго жыцця, але гэта не значыць, што ўсё астатняе мусіць стаяць на паўзе.
— Па адчуваннях вашыя дзве «хіміі» адрозніваліся?
— Другая лягчэй прайшла. Пасля першай было пачуццё, нібы мне на галаву надзелі звонкае вядро, і адчуванне, быццам ты атруцілася. Праўда, мяне не ванітавала, але было трошкі млосна. Некаторыя кажуць, гэты стан падобны да пахмелля або таксікозу. Таксікозу ў мяне не было, а што да пахмелля — пахмелле цяжэйшае. Вядома, не вельмі прыемна, але не крытычна. У гэты дзень я адчувала стомленасць. Вярнуўшыся дадому, да ночы працавала, а на наступны дзень спала. Пасля другой «хіміі» ў мяне не было патрэбы шмат адпачываць: раніцай мы пайшлі гуляць, хацелася дыхаць паветрам.
А яшчэ, калі рыхтавалася да першай «хіміі», знаёмая, якая ўжо перайшла ў рэмісію, папярэдзіла: «У першыя суткі пасля курсу не еш тое, што любіш, таму што потым цябе назаўжы ад гэтага адверне». Я так і зрабіла. Спецыяльна закупіла спартыўныя супчыкі, дзе ёсць усе неабходныя рэчывы і мікраэлементы, і каб калі ванітаваць, то лёгка. Сумесі да гэтага часу стаяць у мяне ў шафцы, але цяпер пах гэтага супу выклікае ў мяне агіду. Напэўна, у гэты перыяд арганізм ставіць знак роўнасці паміж «хіміяй» — атрутай, і тым, што ты спажываў. Ён жа не ведае, чаму табе дрэнна. Другі раз такога ўжо не было. Наадварот, мне проста хацелася паесці.
— За лячэнне вам у Літве трэба плаціць?
— Не, усё пакрывае страхоўка.
«Калі зразумела, што скроні парадзелі, не бачыла сэнсу чапляцца за валасы»
— 8 кастрычніка ў Facebook вы напісалі: «Пачалося… Якога колеру парык для эфіраў абраць?» У які момант вы зразумелі, што час галіцца нагала?
— Валасы ў мяне доўга не выпадалі, я нават дзівілася. Чытала, што звычайна гэта пачынаецца тыдні праз два-тры пасля першай «хіміі», а ў мяне ўсё не выпадалі і не выпадалі. А потым, як цяпер памятаю, мы сядзелі ў кавярні з дзецьмі і мужам, я правяла па галаве, і ў руках застаўся касмыль. За суткі гэта ўзмацнілася. Расчэсваешся — куча валасоў на расчосцы, памыеш галаву — уся ракавіна ў валасах. Раніцай на падушцы проста россып. Калі зразумела, што скроні парадзелі, не бачыла сэнсу чапляцца за валасы. Для мяне пагаліцца нагала не праблема. Я тройчы з уласнай волі без усялякіх хваробаў хадзіла з такой прычоскай. Тут пытанне было ў тым, што трэба знайсці парык для здымак. У Літве гэта аказалася не так проста, але як толькі мы яго падабралі, у той жа вечар муж дапамог мне падстрыгчыся.
— Як гэта было?
— Будзённа. Узяла брытву мужа, сказала: «Я сама састрыгу, а дзе не дастану, падраўняеш». Ён адказаў: «Добра». І, паколькі звычайна я сумяшчаю адразу некалькі справаў, слухаючы інтэрв'ю нейкага эксперта з нагоды сітуацыі ва Украіне, я пагалілася па-чарнавому. Муж праверыў, потым узяў іншую насадку, каб зрабіць раўней, і ўсё.
— І як вам?
— Для мяне лысіна — самая зручная прычоска. З ёю не трэба нічога рабіць. Раней я, вядома, не галілася аж пад нуль, пакідала да шасці міліметраў, але нічога. Цяпер мне таксама камфортна, і дзецям вельмі падабаецца. Яны любяць чапаць мяне за галаву. Я б і раней так галілася, але гадоў дзесяць таму муж папрасіў: «Давай ты не будзеш стрыгчыся нагала, мне не вельмі падабаецца». І я больш гэтага не рабіла.
— А цяпер што ён кажа?
— Успрымае як дадзенасць. Жартуе: «Лысая башка, дай піражка». Часам пяшчотна называе «лысік мой». Парык мы ездзілі выбіраць разам. Муж — мой галоўны дарадца. Купілі тое, што падабаецца і мне, і яму.
Калі шчыра, калі мы сабраліся мераць парык, у мяне не было канкрэтнага бачання, якую прычоску я хачу. Я ж вольная выбраць што зажадаецца. Думалі, трэба як у Умы Турман у «Крымінальным чытве», чорнае карэ. Памерала, але не тое паліто. Спрабавала розныя варыянты — доўгія, светлыя, рудыя, кучаравыя, але спыніліся на кароткіх. З імі не відаць, што ты ў парыку. Цяпер у мяне колер цёмны шакалад. Мне, дарэчы, цырульнік калісьці раіў у такі перайсці, казаў, будзе пасаваць. І вось супала, што я да яго прыйшла. Хай і не са сваімі валасамі. Мужу ну вельмі падабаецца вобраз, у якім я цяпер у кадры.
— Чаму вырашылі купіць парык? Ганна Красуліна, прэс-сакратар Святланы Ціханоўскай, у каментарах вам, напрыклад, пісала, што і без парыка будзе стылёва.
— Мне ўсе гэта пісалі (смяецца). Ды я і сама ведаю: мне лысіна пасуе. Але тут пытанне, у якім жанры я працую. Мне не хацелася, каб мая лысая галава, фактычна мая асабістая справа, адцягвала людзей ад тэмаў, якія я падымаю. У мяне не моладзевая праграма. Я расказваю пра палітыку і будучыню Беларусі. Плюс на «Маланцы» вельмі ўзроставая аўдыторыя.
А ў звычайным жыцці я хаджу без парыка. Купіла сабе некалькі шапак. У мяне крыху памяняўся стыль. Мой вобраз цяпер скача вакол прычоскі. Гэта цікава і свайго роду эксперымент.
— Дзеці ведаюць, чаму вы пагалілі галаву?
— Яны ведаюць, што я хварэю, і гэта ўсё праз лекі. Але яны таксама ведаюць, што валасы вырастуць, і ім хочацца першымі гэта заўважыць. У іх ёсць лупы, і яны ў лупы разглядаюць маю галаву. Часам у гэтыя моманты я чую: «О, я бачу, тут ужо пачало расці».
«Яшчэ да таго, як паставілі дыягназ, мяне накрыла панічная атака»
У дні, калі Кацярыне рабілі «хімію», у офіс яна не ездзіла, Але працягвала працаваць з дому. Першыя суткі, кажа, сябе беражэ, працуе лежачы, спіць па восем-дзевяць гадзін і нават днём падрамаць сабе дазваляе. Але чаму зусім не паставіць на час курсаў працу на паўзу?
— Гэта нудна. А што тады рабіць? Толькі лячыцца? — пытаннямі на пытанне адказвае суразмоўніца. — Я не лічу, што трэба рабіць культ з хваробы. Вядома, можна было б заняцца чымсьці іншым, але навошта, калі мне падабаецца тое, што я раблю. Узяць адпачынак — і што? Зноў жа, ёсць бытавыя моманты: трэба здабываць грошы. У мяне дзеці, сям’я. Сядзець на шыі ў мужа — гэта ўвогуле не пра мяне. Я працавала нават у дэкрэце і з радзільні.
Ды і праца мяне заўсёды ратавала. Напэўна, таму я такі працаголік. З 14 гадоў, калі ў сям'і пасля смерці мамы (мама Кацярыны памерла ад раку. — Заўв. рэд.) была цяжкая сітуацыя, мне дапамагло толькі тое, што я ўладкавалася на тэлебачанне. Праца дае мне магчымасць пераключыцца, не факусавацца на чымсьці адным.
— Гэта не страх нешта не паспець?
— Не, ні разу. За дваццаць гадоў у прафесіі я паспела ўсё, што хацела, але магу больш.
— Праз ваш стан здараліся моманты, калі на працы вы разумелі: больш не магу?
— Яшчэ да таго, як мне паставілі дыягназ, і я была ў моманце чакання, мяне накрыла панічная атака. Да гэтага мне агучылі, што, магчыма, у печані ў мяне метастазы. Я жыла ад аднаго аналізу да іншага. Фонам на падкорцы сядзела: адбываецца нешта страшнае. Мяне раздзіралі надзея і асуджанасць. Псіхіцы гэта трэба пераварыць. Неяк у жывым эфіры я пачала задыхацца. Прычым я не магла зразумець, што гэта. У нас была дыскусія, мы размаўлялі з эканамістам — і раптам у горле з’явіўся ком. Добра, што я была з напарнікам. Знакамі паказала: адключыце мяне і прыбярыце з кадра. І, пакуль спікер адказваў, выпаўзла са студыі. На шчасце, гэта былі апошнія дзесяць хвілін эфіру. Такое са мной здарылася ўпершыню. Я не разумела, што адбываецца. Не ведала, што калі цябе калоціць, ты не можаш глынуць і глыбока ўдыхнуць, гэта панічная атака. Мне выклікалі хуткую, і ўжо дактары сказалі: «Вам трэба спакайней усё ўспрымаць».
Пасля атакі мы з псіхолагам заняліся ліквідацыяй гэтай праблемы. Да спецыяліста я запісалася, калі зразумела, што ў мяне рак. З яго дапамогай я сабралася і працягнула працаваць. Ёсць падазрэнне, што ўсяго да аперацыі ў мяне было каля дзесяці такіх прыступаў, але з меншай інтэнсіўнасцю. Дзякуючы тэрапіі я зразумела, як лавіць гэтыя моманты і што з імі рабіць.
— І нават у гэты момант думак пра адпачынак у вас не з’явілася?! Неяк вы сябе зусім не шкадуеце.
— Я сябе вельмі нават шкадую, дакладней не шкадую, а берагу. Жаль — кепскае пачуццё.
— У інтэрв'ю «Нашай ніве» вы расказвалі, што пасля таго, як напісалі ў сацсетках пра свой рак, сутыкнуліся не толькі з хваляй падтрымкі, але і негатыву. Як вы сабе тлумачыце, чаму людзі такія злыя?
— Кагосьці недалюбілі, кагосьці пакрыўдзілі. У сацыяльных сетках мне пішуць рознае. Часцей за ўсё гэта звязана з маёй грамадзянскай пазіцыяй. У хваробе людзі, відаць, адчуваюць маю слабасць. Вось і ціснуць на яе, бо па-іншаму не могуць зрабіць мне балюча. Пішуць: «Задумайся, Каця, гэта ўсё праз тое, што ты на гэтым баку, а не на тым», «Карма цябе даганяе, бо ты расказваеш нам не такое, як па тэлевізары». Асабліва гаманкія людзі ў «Аднакласніках». Я рэдка туды заходжу, але ў лічку мне там дасылаюць проста велізарныя палотны. Некаторыя напружваюцца, пакідаюць паведамленні месяц. Пішуць: «Калі не адказваеш, значыць, ты ўсё зразумела». Мабыць, людзям хочацца падсілкаваць свае эмоцыі. Але найлепшы спосаб узаемадзеяння з тролем — адсутнасць узаемадзеяння, таму на такія паведамленні і каментары я ніяк не рэагую. Калі шчыра, мне шкада гэтых людзей. Ім даводзіцца жыць з такой цемрай у душы. А я жыву са святлом. Мне лёгка, а за іх сумна.
— Вы самі задаваліся пытаннем, чаму ўсё гэта на вас звалілася?
— Я ведаю, чаму. Нядаўна скончыўся «ружовы кастрычнік» (кампанія супраць раку грудзей. — Заўв. рэд.). Там была невялікая лекцыя, дзе навуковец расказаў, што яны з групай даследчыкаў высветлілі: ракавыя клеткі ёсць у кожнага, пытанне, што з імі будзе. Ці «запусцяцца» яны, залежыць у тым ліку ад ладу жыцця чалавека. Мая пухліна гармоназалежная. У мяне было тры ЭКА запар. Падчас іх арганізм атрымлівае ядзерныя дозы гармонаў. Вялікая імавернасць, што яны не прайшлі незаўважанымі маім арганізмам і маглі справакаваць хваробу. Магчыма, сваю ролю ў гэтым адыгралі стрэсы і кепскія навіны, але асноўнае — ЭКА.
— Ого, вы так па-навуковаму адказалі. Я думала, вы скажаце нешта філасофскае.
— Я біёлаг па адукацыі. Хвароба — гэта фізіялагічныя працэсы, і тлумачыць іх нейкім тонкімі матэрыямі, мне здаецца, няправільна. Гэта фізіялогія, трэба разумець, як і што працуе ў нашым арганізме.
— Што цяпер кажуць дактары па вашым стане?
— Шанцы добрыя, пухліна ў мяне неагрэсіўная. Метастаз быў мікра. Тут усё неяк натхняе.
Галоўная праблема: мой рак генетычны, важна, каб ён не з’явіўся зноў. Пухліну і метастаз мне выдалілі. Пасля «хіміі» мяне хутчэй за ўсё чакае апраменьванне, каб прыбраць ракавыя клеткі, якія, магчыма, яшчэ засталіся ў маім арганізме. Затым пачнецца гармонатэрапія. Гэта лячэнне на пяцігодку. Паралельна, паколькі форма мутацыі, якая вызначыла маю хваробу, вяртаецца ў грудзі і яечнікі, мяне чакае дзве аперацыі па іх выдаленні. Потым, спадзяюся, аналізы пакажуць, што ўсё, хваробы больш няма. Рэмісія.
— У Facebook вы пісалі: вызначыць, што рак вы атрымалі ў спадчыну, вам дапамагло складанае генетычнае даследаванне. Можаце расказаць?
— Калі зусім проста: ёсць два асноўныя гены рака малочнай залозы, BRCA1 і BRCA2. У іх могуць быць дзясяткі мутацый, якія выклікаюць хваробу. У Беларусі падчас самага распаўсюджанага аналізу ў гэтых генах шукаюць, па-мойму, мутацый шэсць. Мне зрабілі такое даследаванне ў Літве. Вынік — адмоўны, то-бок у мяне нібыта няма генетычнай схільнасці да раку. Але генетык, даведаўшыся маю гісторыю (акрамя мамы ў сям'і Кацярыны на рак хварэла бабуля, яе не стала, і тры цёткі, яны жывыя. — Заўв. рэд.), сказала: «Давайце дакопвацца да сутнасці». І прызначыла яшчэ адзін рэдкі разгорнуты аналіз. Для яго выкарыстоўваюцца складаныя і дарагія рэактывы, таму спецыялісты, якія яго робяць, чакаюць, пакуль збярэцца група з некалькіх пацыентаў. Вынікі рыхтаваліся чатыры месяцы. Яны паказалі: рак я атрымала ў спадчыну. Дзякуючы гэтай інфармацыі мне можна выдаліць правую малочную залозу і яечнікі. Інакш, нягледзячы на тое, што я хацела гэта зрабіць, без паказанняў дактары б мне не дазволілі. Усё ж такая аперацыя калечыць. У выніку мне давялося б жыць на парахавой бочцы да канца жыцця.
«Мяне не папярэдзілі, што гэта будуць нейкія аголеныя здымкі»
Пасля мастэктаміі — аперацыі па выдаленні грудзей — на месцы левай у Кацярыны засталося толькі «два сшытыя кавалачкі скуры». Як і калі ёй будуць рабіць рэканструкцыю, яна не даведвалася. Кажа, хутчэй за ўсё, гэта здарыцца не раней чым праз год-паўтара, а цяпер ёсць важнейшыя справы.
— Для многіх жанчын грудзі — важная частка цела. А як гэта, калі прачынаешся, а іх няма?
— Не ведаю, мне зручна (смяецца). Цяпер я хаджу з пратэзам. Адзінае, у мяне быў маленькі пункцік, калі пасля аперацыі я пайшла ў спартзалу і басейн. Там агульны душ, распранальня. Думала, ці варта мне гэты пратэз у купальнік засоўваць. Плюс, паколькі шнар яшчэ толькі гаіўся і швы мне яшчэ не знялі, усё гэта выглядала не вельмі эстэтычна, і мне не хацелася шакаваць людзей. Разважала, як быць, а потым вырашыла проста забіць. У кагосьці няма рукі, у кагосьці нагі, у мяне — грудзей. Ну і што? Хіба я раблюся праз гэтага нейкім непаўнавартасным чалавекам? Не.
— У выніку лавілі на сабе позіркі?
— Не, нічога відавочнага не заўважыла.
— Затое зняліся ў сваёй першай фотасесіі ню. Доўга згаджаліся?
— Калі шчыра, пагадзілася не ведаючы. Мяне не папярэдзілі, што гэта будуць нейкія аголеныя здымкі. У мяне ўзялі інтэрв'ю, потым мусіў прыехаць фатограф. Ён, калі са мной звязаўся, сказаў, што хацеў бы зрабіць здымку ў хатняй абстаноўцы (не ў парку і не ў горадзе). Я падумала, ну, мала якая канцэпцыя ў чалавека. Мы дамовіліся сустрэцца ў офісе, там ён мне ўсё расказаў. Я адказала: «Добра, а як мы будзем гэта ажыццяўляць?» І спытала: «Агаляцца па пояс?»
Мы прыкрылі дзверы ў адным з памяшканняў і ўсё адздымалі. Гэта было крыху дзіўна, хоць я чалавек не сарамлівы, і з фатографам пашанцавала — ён таленавіты. Плюс я і сама хацела зафіксаваць гэты этап у маім жыцці. Адзіны дыскамфорт — што ўсё адбывалася прыхапкам. У суседнім памяшканні будаўнікі рабілі нашую новую студыю.
— Што складаней — застацца перад камерай без адзення ці перад грамадствам без валасоў?
— Нічога не складана, наогул пофіг (смяецца). Падчас фотасесіі я больш перажывала, што не паспела пакрыць пазногці хоць бы бясколерным лакам. Думала: «Ну як так, Каця, ты ж нібыта да здымак рыхтавалася».
— Каця, калі свет вар’яцее, а вас яшчэ і хвароба накрыла, як не паехаць дахам?
— Шукаць простыя радасці і атрымліваць асалоду ад іх.
— Якія яны ў вас?
— У мяне іх шмат. Абдымацца з дзецьмі і мужам, прагулкі, гульні, музыка, спорт. Сумеснае баўленне часу з калегамі і сябрамі. А яшчэ многае на працы мяне радуе. Напрыклад, праект атрымаўся ці не было ніякіх рэсурсаў, а тут раз — і ўсё склалася. Трэба факусавацца на гэтым.
— Мы размаўляем амаль дзве гадзіны, і ўвесь гэты час вы суперпазітыўная. Здаецца, вы вельмі моцны чалавек, але бываюць жа моманты, калі вы здаяцеся? Як гэта выглядае?
— Не, не бывае такога. У кожнага свой жыццёвы шлях. Кожны робіць з яго пэўныя высновы і прыходзіць да пэўных тыпаў рэакцый на нейкія падзеі. У мяне ў жыцці было вельмі шмат нядобрых падзей — смерць бацькоў, смерць дачкі. Кожны раз, пакуль я спраўлялася з чарговай трагедыяй, у мяне выпрацоўваўся імунітэт і моцнасць псіхікі. Увогуле, спелі сталёвыя яйкі. Цяпер яны саспелі, таму я не расклейваюся і так пазітыўна на ўсё рэагую.
